Dat ons net mens is

Moenie my probeer lei nie .. ek is nie ń volger nie.
Moenie my volg nie .. ek is nie ń leier nie.
Loop net langs my en ons kan ..
Mekaar herontdek …
Die kurwes van die lewe streel
op heuwels se pieke dans
in dale verdrink in dou.
Ons kan weer die sterre ontdek
die maan se rondings streel
en tussen verdwaalde voetpaadjies
ons siele laat luier en drentel
tot die son se strale oor ons vee.
Ons kan mekaar se hande vat
en sleepsleurend deur die lewe dans,
oeroue ritmes, kloppend in ons harte,
weer vrye teuels gee.
Ons kan aromas inasem
en diep indrink.
In mekaar se sielsvensters loer
en ons diepste menswees
met oorgawe openbaar.
Ons kan oor seerkry-mure klim
dringender deur hartskanse breek
aanhou gee tot weerstand verkrummel
en die ekstase van vryheid,
naak en rou,
soos ń ontluikende roosknop
voor ons lê.
En in die nanag se gloed
kan ons verstrengeld weer asem skep
en heimlik glimlag
tevrede in die wete
dat ons net mens is …
Dat ons net is …

© 2017 ლ – Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒirsten

Skildery deur Nelina Trubach-Moshnikova

Internasionale Pers Dag – 26 Maart 2016

En NEE, liewe mense, dis nie die dag waar seksuele gefrustreerdes hulle lot by ander bekla en hoop dat dit, eendag op ‘n reëndag, weer goed sal gaan ‘in the land down under’ nie.

Nee, International Purple day, is die dag waar mense dwarsoor die wêreld bewusmaking doen vir die siekte – Epilepsie – en die wat daaraan ly.

Purple Day is an international grassroots effort dedicated to increasing awareness about epilepsy worldwide. On March 26th annually, people in countries around the world are invited to wear purple and host events in support of epilepsy awareness. Last year, people in dozens of countries on all continents including Antarctica participated in Purple Day!

Ek wil vandag vir julle ‘n storie vertel van ‘n man wat ek so bewonder, dat die man, ten spyte van, geweldige terugslae, waarvan epilepsie een was, ‘n sukses van sy lewe gemaak het. ‘n Man wat altyd ‘n grappie het om te deel, altyd ‘n hand uitsteek om te help en bowenal, ‘n man wat ‘n seëning in my lewe is.

Toe die mannetjie gebore was die dag, het sy ouers nooit voorsien wat vir hom sou voorlê nie. Ek dink nie eens die woord – Epilepsie – het in hulle woordeskat bestaan nie!

Hy was briljant (die slimste van die kinders – is steeds vandag briljant – word net genoem om te wys dat Epilepsie nie onderskei tussen intelligensie grade nie, dit onderskei op geen manier nie) en ‘n pragtige seun met kuiltjies in sy wange, skitterblink ogies en ‘n onnutsige geaardheid.

Tot die dag wat hy agteroor geval het en ‘n kopbesering opgedoen het. Die kopbesering het aanleiding gegee dat die seuntjie tot 40 aanvalle per minuut gekry het. Hy was later so erg dat hy heeltemal verlam geraak het.

Maar sy ouers het nie opgegee nie. Elke denkbare toets is gedoen, elke dokter, spesialis, en ek glo, ruk-en-pluk dokter, is besoek, maar daar was geen salf te smeer nie.

Die ma het later besluit dat geloofsgenesing die antwoord was. En so het sy, met haar seun, Stanger to gery om sodat daar vir sy genesing gebid kan word.

Om ‘n lang storie kort te maak, die seun het begin gesond raak. Stelselmatig het die lamheid en die ‘blank look in the eyes’ verdwyn tot so ‘n mate dat hy slegs probleme gehad het om sy een hand en arm te gebruik.

Daardie dae, in hoërskool, het mens mos die A, B en C klasse gehad en dan die Spesiale Klas (die klas het so fancy-rige naam gehad, maar ek kan nie onthou wat dit was nie). Ten spyte van die onderwysers en die ‘ongelowiges’ en die ‘pessimiste’ van die tyd se voorstel dat die seun eerder in die spesiale klas moet skoolgaan, het die ma besluit dit is nie vir hom nie. Hy het steeds dieselfde skrander brein gehad waarmee Die Here hom geseën het, hy het net gesukkel om begrippe vinnig te snap, en met die hand, het die skrywery maar moeilik gegaan. Maar, sy het so besluit en dit is toe so gedoen.

En ja, teen almal se verwagtinge, het die seun op die einde, sy gewone matriek gemaak, net soos enige ander normale kind. Hy het hard gewerk. Geleer en geleer en nooit moed opgegee nie. Ek glo hy het partykeer moedeloos geraak, maar hy het nooit handdoek ingegooi nie. En dit is wat ek van hom bewonder. Daai deursettingsvermoë.

Vandag is hy al oor die 50 jaar oud, getroud met ‘n lieflike vrou, pragtige kinders en kleinkinders en saam het hulle vir hul ‘n goeie lewe uitgekerf. Dit wil gedoen wees.

En die man? Is my liewe boetie Warren. Vir hom wil ek sê, dankie dat jy nog altyd ‘n inspirasie was. Dankie vir al die lekker lag, al die grappies en die drukkies wanneer dit nodig was. Jy is ‘n yster!

Epilepsie is nie ‘n skande nie, mens hoef nie agter jou hand daaroor te praat nie. Daar word beraam dat 1 uit elke 100 mense, ly aan Epilepsie. Epilepsie is nie aansteeklik of ‘n psigiatriese of sielkundige probleem nie. Daar is nie ‘n wonderkuur nie.

Dit is wel so, dat as iemand wat nog nooit ‘n aanval aanskou het nie, hulle hulself boeglam skrik en dan begin rondhol soos muis op steroids, maar dis nie nodig nie. Bly kalm en doen die volgende:

 

Aanhaling

Ek weet nie hoe die ding werk nie … maar Lewies het my hier getag om ook my beskeie bydrae te maak.

My aanhaling is iets wat my liewe Moeder altyd vir ons gemaan het om te doen …

Always keep the other person’s crown on his head!

Hou altyd die ander persoon se kroon op sy kop!

Dit is iets wat ek altyd onthou en altyd probeer om uit te voer … maar partykeer … net partykeer verlaat die wag voor my mond sy pos en verander my tong ‘n vlymskerp swaard. Dan vergeet ek van die ‘mens het twee ore gekry om mee te luister en NET EEN TONG om mee te praat’ en die woorde marsjeer uit my mond soos soldate op oggendparade.

Iets wat hierby aansluit is iets wat my pa altyd sê “Mens vang meer vlieë met heuning as met asyn.”

Dankie Lewies vir die tag.

Ek tag dan vir Toortsie en Murphy se wet om hulle diepe waarhede en aanhalings vir ons weer te gee.

Die slaafse neiging

Van jongsaf was ek mos maar so ‘n effense rebel … hier en daar teen die prikkels geskop, dan en wan ‘n lawaai gemaak en oor die algemeen, iemand anders se grimmigheid om my hals gehaal. Maar dit was maar ek.

Ek onthou die eerste slaafse navolging op skool (partykeer ook maar dankbaar dat mens – soos die jare met mens aanstap – nie altyd alles kan onthou nie) die stertjie in die hare. Jitte, elkeen van ons wou ‘n stertjie hê, vandag kan ek nie eens onthou watter pop ikoon dit mode gemaak het nie, al wat ek vandag kan onthou is, dit het maar taamlik weird gelyk (alhoewel ek nie toentertyd gedink het dit was weird nie).

In my standerd nege jaar was Michael Jackson nogals groot. Veral die handskoentjies, sonder vingers, wat hy gedra het. Ek dink elke tiener in daardie jare wou daardie handskoentjies gehad het.

Dan was daar ook daai tekkies met die polities inkorrekte naam. Sulke rooies, omtrent almal het daarvan gehad ook. Dit was DIE mode bykomstigheid van die eu.

So leef ons ons lewens en dis amper asof daar elke dag iets in die media verskyn wat, voor jy ‘n oog kan knip, ‘n fenomineem raak en elke persoon streef om so te lyk, of daardie item te besit, of daardie dieët te volg, of daardie proses te volg in die opvoeding van hulle kinders en so ploeter ons voort. Ons raak slawe van die ‘powers that be.’

Die een dag is enige kos sonder vet koning … en jip … die volgende dag word ‘lean mince’, vetvrye joghurt en melk ensovoorts in die abis van verworpenes gewerp. Want skielik moet jy vet eet, drink, droom en sover jy kan, in jou dieët voeg. Dan praat ek nie eers van die nederige blomkool, wat eens net geëet was as dit toegegooi was onder ‘n dik laag kaassous – nie. Die nederige groentesoort het nou die kroonwild van groente geword. Ek sien party mense kla op Facebook dat hulle tot R25 vir ‘n blomkool betaal … want sien, dis mos nou die bantingiaan van banting.

‘n Paar jaar terug het mense begin om daardie oulike familie stickers op hulle karre se agterruite te plak. Nou word mens oorval met ‘status updates’ oor hoe om dit te verwyder.

Ons jonges van vandag volg ook die popsterre na. Kyk, as ek sien wat party van die vrouens op die verhoog dra, dan raak ek bang! Maar met die voortvarendheid van die jeug en hulle onverskrokke houdings, trek hulle vandag net so min aan en geen haan sal daarna kraai nie (seker omdat sy kraaistem weggeskrik is oor alles wat uithang en oorpof).

Gister nog was grys uit, as die grys begin wys dan het jy begin met die doosdye (dankie Ans van Facebook vir die benaming) want “I’m gonna wash that grey right out of my hair” was die in ding. Vandag is grys weer in en omtrent almal, jonk tot oud, pronk met ‘n grys haredos.

Ek onthou my eerste selfie wat ek op Facebook geplaas het … maar in daardie dae was daar nie ‘n spesiale naam vir dit nie. Vandag is dit iets wat jy moet doen, want anders is jy nie in nie. Maar alreeds is daar gerugte wat die rondte doen wat beweer dat mense wat selfies neem, een of ander sielkundige afwyking het. Die enigste afleiding wat ek hier kan maak is dat – indien dit waar is – 99.999999% van die wêreld bevolking dan ‘n sielkundige afwyking het … die gevaarligte begin flikker en ek gaan steek my selfie stick bo in die kas agter al my vorige modeblapse weg.

Maar ek – ek volg niks na nie – ek volg my eie lewe – my eie ‘terms’. Maar verskoon my, ek moet gou die grys in die hare gaan inwas, ‘n blomkooltjie gaan koop vir vanaand se ete, ‘n cleavage displaying bloesie gaan koop, en terwyl ek daar is sommer ‘n foto’tjie neem van die mooi blomme met my tablet wat kan omswaai en my gesig in die prentjie plak terwyl ek rondsoek vir ‘n ‘magic’ middel wat sticker gom kan afwas. ‘Bye for now’

Plaas het ek maar …

Daai vier woordjies kan mos mens se dag lelik omellie! Dit besef ek toe vandag toe ek myself in die spieël beskou. Die grys groei! Plaas groei die breinselle, of selfvertroue, of kennis of enige iets anders behalwe die grys hare!

Die dametjie lyk nogals heel aanskoulik met haar grys hare en lyk nie juis ouer nie. Maar ek … op 48, sal beslis seker nader aan 60 lyk. (Hulle sê mos die met ‘n blas vel lyk goed met grys hare, maar die met ‘n ligte vel – dis nou ek – moet maar eerder wegbly).

Maar terug na ‘Plaas het ek maar’. So besef ek vanoggend dat ek die haarkleurdery ding moes gedoen het toe dit ‘n rapsie warmer was. Nou is dit koud … flippen koud … leeu koud … ritsel in die gras koud … en ek moet die koue trotseer om die grys te verdoesel. Plaas het ek maar …

Daar is heelparty ‘Plaas het ek maar’ versugtinge in my lewe. Soos, plaas het ek maar harder geleer op skool … plaas het ek maar by my gesond eet gewoontes gebly … plaas het ek maar my drome nagestreef … plaas het ek maar nog baie ander goed.

Maar op 48 besef mens dat baie van die ‘plaas het ek maar’s’ vervang is met ‘ek is bly ek het’s’. Ek kon seker ‘n nice graad gehad het en vir ‘n groot maatskappy gewerk het maar dan het ek nie vandag nie my eie besigheid gehad nie en sou ek moes werk van 8 – 5 en afhanklik gewees het van ander mense wat my lewe dikteer. Al het dit jare gevat om hier te kom, is ek bly ek het nie ‘n baas wat oor my skouer loer nie.

Ek is bly ek het nie na my ouers geluister nie, en met my kenmerkende hardegatgeit met my eerste man getrou. Want vandag het ek twee pragtige seuns waarop ek baie trots is.

Daar is baie van die goed in my lewe en ek is dankbaar dat ek die besluite geneem het, want dit maak my wat ek vandag is – warts and all.

Hoe voel jy oor jou ‘Plaas het ek maar’s’? Het van hulle intussen verander in ‘Ek is bly ek het’s’?

As die Geelperske reën veertien dae in my dorpie val ….

Ek is mal oor reën. Die druppels wat val op die dak, die geplons buite, die reuk, die wind wat waai … sommer alles van reën is vir my blerrie lekker! Ja, selfs met die eerste reën van die seisoen gaan staan ek buite in die reën, en sonder enige bekommernis oor my hare, grimering, klere staan ek daar en trippel rond soos ‘n angstige perd voor ‘n derby. Toe ek jonger was … het ek dit die reëndans genoem, maar ouderdom het nogals ‘n manier om ‘n dans in iets anders te verander. Die eens grasieuse arms verander in ‘n benoude geklap van vlerke onder die arms, die seer heup laat die statige danspassies lyk soos iemand wat twee rye spore loop en die stomende ‘belly dance’ is bloot net ‘n verskuiwing van gewig van links na regs. Maar, dit bly lekker om daardie druppels te voel. Te voel hoe die hare natword, die klere swaarder … is net lekker.

Die ou cliche van ‘dit was alles skoon’ steek maar vas hier in die kop en ek glo elke keer – soos ‘n kind – dat alles na die reën sommer honky dory gaan wees. Geen ‘doom and gloom’ vir my as dit by reën kom nie. Nee, altyd ‘n blye verwagting van iets goeds of nuuts.

Reën bly vir my ‘n wonderwerk, en ek dink ek het al hierdie storie vertel. Toe ek in die laerskool was (kan nie die presiese jaar onthou nie) onthou ek dat ons gebuk gegaan het onder droogte. Ons gemeente het ‘n biduur uitgeroep. Die dag het toevallig geval op die dag dat my beste maaitjie haar verjaarsdag partytjie gehad het. As ‘n kind, was ek nie baie gelukkig hieroor nie, want, ek moes eers die biduur saam met die familie bywoon, voor ek na die partytjie kon gaan. Maar in daardie dae was die ouer se woord wet, en so sit ek toe in die kerk saam Ma, Pa en die broers en susters. Daar het baie mense gebid, jonk en oud en die uur het soos ‘n ewigheid gevoel. Einde ten laaste, toe die laaste omie sy gebed afgesluit het met ‘n driftige “Laat U wil geskied. Amen”, is ons vrygelaat – soos ons kinders dit genoem het – en kon ek die partytjie bywoon.

Ons meisiekinders het ons baaikostuums aangetrek en opgewonde swembad toe gehardloop. In daardie dae was swembaddens mos maar net iets wat beskore was vir ‘n paar uitgesoektes, en daarom was swem partytjies sommer baie gewild. Met opgewonde gilletjies het ons geduik en gebom vir ‘n vale. Maar ons opgewondenheid was van korte duur. Want skielik het daar wolke saamgepak. Nie wolkies so groot soos ‘n man se hand nie. Nee, groot, swaar en donkergrys wolke en voor ons die chloor water uit ons oë kon vee, het die eerste druppels begin val en teleurgesteld het ons maar die res van die partytjie in die huis gevier.

Maar een ding is seker, daardie dag se wonderwerk, as gevolg van gebede, sal my altyd bybly. Die dat ek altyd lief sal bly vir reën, want vir my is dit die vergestalting van die belofte … dat as mens opreg is en glo soos ‘n kind … sal Die Here voorsien.

Hoop jou dag is gevul met wonderlike reën wat skoon was, nuwe lewe gee en bowenal jou sal laat bly glo dat elke donker wolk ‘n silwer randjie het.

Die verlede … kan mens vergeet?

As mens ‘n self-help junky is, dan weet jy beslis dat jy van jou verlede moet vergeet. Jy moet dit op papier skryf, dit lees, daaroor huil en in die vuur gooi, en daarna is jy wonderbaarlik genees van alles wat jou gekniehalter het in jou verlede.

Maar persoonlik, dink ek dit is nie so maklik nie. Die verlede is onlosmaaklik deel van my. Ek word elke dag daaraan herinner deur die sjokolade modder koek wat homself tuisgemaak het in my linkerboud, die kermispoeding wat sy tuiste in my regterboud gevind het en die blikkie kondensmelk wat sy teenwoordighed aankondig hier in die dubbelken.

My voorbarigheid op skool is vasgelitteken op my bolip, die sigarette wat ek al gerook het ingeets in die fyn plootjies wat om die mond verskyn, jare se bekommernis wat ‘n padkaart op my voorkop teken, vinnige gewigsverlies wat wys in die blesserige kol op my kop en so kan ek aangaan. My verlede is hier om te bly. Dis oral op my te bespeur.

Daar is nie net fisiese tekens van die verlede nie, daar is ook die dieper ‘sielkundige’ tekens. Eens op ‘n tyd was ek ‘n mens wat graag uitgegaan het, vandag sit ek eerder by die huis en brei, lees, luister musiek of verf. Geen behoefte om uit my huis te gaan nie. In fact … as hulle melk en sigarette afgelewer het, sou ek nog minder uit die huis gegaan het.

Mens is baie goed agv jou verlede. Humeurig … omdat jy geleer het dat as jy jou stem verhef, kry jy jou sin. Of dalk is jy stil … want jy’t geleer ‘n stil bek is ‘n heel bek. Dalk is jy ‘n Drama Queen .. want jy’t geleer as jy nie perform nie, kry jy nie aandag nie. Dalk praat jy nie maklik nie … want dan kan mense nie jou woorde as ammunisie teen jou gebruik nie. Of jy praat baie … want dan hoef jy nie jou pyn te onthou nie. Daar is baie voorbeelde van hoe mens maar maniertjies optel en aanleer as gevolg van lesse wat ons deur die lewe leer.

Vandag kan ek terugkyk op alles wat in my verlede gebeur het en selektief daarmee omgaan. Ek probeer die goeie onthou en deel van my daaglikse bestaan maak. Dit wat nie goed was nie, ’embrace’ ek en erken die rol wat dit gespeel het in die vorm van my as mens. Maar dis nie altyd maklik nie, want daar is dinge wat jou laat in die nag kom jaag, dinge wat net skielik opspring in jou gedagtes en jou ongelukkig maak. Maar dit gebeur … maar ek het nou geleer om die ding in die oog te kyk en daarmee te deel. As dit iets is wat iemand teen my gedoen het om seer te maak, dan stuur ek ‘n gebed op na my Hemelse Vader, en ek vertel Hom dat ek daardie persoon vergewe. Partykeer kom dit weer terug, maar partykeer nie. Maar ek laat nie meer toe dat dit my so ontstel dat ek nie kan slaap nie. Ek laat nie meer toe dat dit wat negatief was in my lewe, my vandag donker inkleur nie.

So vat ek elke dag … stappie vir stappie. As ‘n verlede hoofstuk sy verskyning maak in my hede, dan lees ek hom. Ek dink oor hom, ek evalueer hom en besluit of dit werklik vandag nog ‘n impak op my lewe het. As dit nie het nie, dan bêre ek hom.

Die verlede is daar … as ‘n verwysings raamwerk. Iets wat jy kan gaan naslaan as jy voor ‘n probleem te staan kom. Iets wat jy kan gebruik as ervaring om oor ‘n huidige hekkie te kom.

Persoonlik dink ek mense sê te maklik “Vergeet van die verlede.”, want om heeltemal te vergeet is net nie moontlik nie. Maar in dieselfde asem, moet mens nie, wanneer jy jou verlede besoek, daarin vasval en rondrol soos ‘n gelukkige varkie in ‘n modderpoel in Palestina nie. Nee, kyk daarna, lees dit, bevoel en bevat dit, herkou dit en dan … spoeg dit uit en beweeg aan.

Ek self was soos daai varkie in Palestina. Ek het my verlede soos ‘n kombers om my gehang en vasgemaak met ‘n moerse doekspeld. Ek het hom saamgesleep en vir elke verkeerde ding in my lewe as verskoning aangebied. Maar met die ouderdom saam, raak daai kombers al hoe dunner en dunner – threadbare soos die Engelse sê – en wanneer daai laaste stukkies kombers afval, dan staan jy daar en besef … die verlede hoort waar dit hoort … in die verlede.

Mag jou dag vol lieflike nuwe ondervindings wees. Mag jy geseënd wees met ‘n glimlag wat ander mense se koue harte sal smelt … en bowenal, mag jou hede ‘n besonderse mooi saamgestelde collage wees van alles wat jou gevorm het.

Slaap … o wondersoete ding!

Jitte, ek kan nie glo hoe tyd vlieg nie! Dit voel asof dit gister nuwe jaar was en nou trek ons al in Mei! Dis nogals koud vanoggend, so ek sit heerlik hier in my bed en blog.

Maar terug na my opskrif. ‘n Ruk terug het ek geblog oor my slaappatroon en hoe ek aanvaar het dat 3 uur in die oggend my slaaptyd is. Maar intussen het ek nog iets ontdek wat my help om te slaap. Maar as jy nie hou van volksvreemde goed soos meditasie en hipnose nie, lees dan eerder nie verder nie.

Ek het een aand so gelê en wag dat die slaap my oorval, toe ek besluit, miskien moet ek bietjie musiek luister. Ek vind toe my weg na YouTube en soek vir ‘music to sleep’, en luister toe daar na ‘n kompilasie van klassieke musiek. Maar die gepla was dat ek dan elke keer na werklikheid teruggeroep word met die stilte tussen twee liedjies. Die musiek maak my rustig, laat my so half en half wegraak, maar dan hou dit op …. stilte (ek kom terug na werklikheid) … nuwe lied … raak weg … stilte (ek word wakker) … nuwe lied en so hou dit aan.

Ek besluit toe ek benodig musiek wat aaneen is vir ten minste ‘n driekwartuur. Ek scroll to verder af en sien toe ‘Hypnosis for deep sleep.’ Ek was nog nooit iemand wat hierin geglo het nie, want dit werk nie vir my nie. Maar in dieselfde asem was ek ook nog nooit ‘n mens wat nie iets sal probeer nie. Ek skakel toe oor na die hipnose sessie.

My eerste gedagte was … herder, maar die man praat darem maar ‘n lot nonsens! Maar ek het myself gedwing om te luister. Na sowat 10 minute was ek lekker vaak en haal die oorfone uit die ore (oorfone is so ‘n verpesting as mens probeer slaap), los die foon hier langs die kopkussing terwyl die man met sy eentonige stem voortpraat van ‘You love yourself, you are more comfortable with yourself … you ……. let it go ………… warmth ………………. white light ………………………….. rest ……………. relax ……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

En toe slaap ek soos ‘n baba!

Daar is baie sulke videos. Jy moet maar eksperimenteer tot jy die regte een kry wat jou help. Persoonlik dink ek nie dat ek ‘gehipnotiseer’ word nie, ek dink eerder dis die eentonige stemtoon wat help dat die gedagtes afgesny word (wat my grootste probleem is, want ek dink mos net werk, werk en nogmaals werk as ek in die bed klim). Dis asof mens begin konsentreer op daar die stem (ek sit dit nogals sag sodat ek werklik moet LUISTER om te hoor) en dan raak ek aan die slaap.

Ek hoop hierdie help vir iemand. Dit werk vir my en wat vir my die lekkerste is, ek staan nie moeg op nie. Ek het nie ‘n aaklikge smaak in my mond van slaappille nie en ek vat nie meer ‘n uur om tot my volle sinne in die oggend te kom nie.

Kom vertel asseblief as dit vir jou werk.

Partykeer moet mens maar …

Hier in die Janse van Rensburg huis, is naweke die tyd wanneer ons ons oë uitkyk aan stories. Maar daar moet ‘n balans gehandhaaf word, sodat ek ook darem die stories kan kyk waarvan ek hou. Stories soos dramas, drama met komedie en stories gebaseer op ware lewens. Hierdie genres pas nie altyd in met Lifiki se gunsteling kykgenot nie. So wanneer Anaconda op die skerm verskyn … dan kyk ek saam.

Maar dis nie sommer net vir kyk nie. Nee, jy moet belangstelling toon. So ‘ooooo’ ek op die gepaste plekke en ‘aaaaa’ op die regte plekke en skrik wanneer dit verlang word. Alles terwyl ek dink … hoe op dese aarde kan mense nie raaksien hoe nagemaak dit is nie!

Maar wat my egter opval is die ‘goeie’ akteurs wat in die fliek speel … ek wonder as hulle nou terugdink aan die fliek hoe hulle daaroor voel? Persoonlik sal ek hoop dat die wye wêreld vir ewig sal vergeet dat ek in so ‘n film gespeel het. Jennifer Lopez… rêrig? Owen Wilson???

Ek worstel nou deur Anaconda … maar glo my … Ananconda 3 wag met gesperde kake op channel 112 … en ek maak myself reg vir die gepaste geluide op die regte plekke … IEMAND … RED MY!

Hier is ek baas …

Maankind het vandag op haar Facebook blad dit mooi saamgevat. Op haar Facebook is sy baas. En dit is hoe ek ook voel. Daar kan ek sê wat ek voel, ek kan dink en my gedagtes daar neerpen, grappe maak, ernstig wees en partykeer – hier en daar – ‘n klip in die bos gooi, want op daardie bladsy is net ek die baas. Dankie Maankind dat jy dit my weer laat besef het vandag.

Mens raak so opgevang in al die dinge wat om ons gebeur. Nadat ek ‘n baie onstellende video vandag raakgekyk het, het ek ook sommer myself onttrek van ‘n hele paar groepe. Dit raak net te veel! Veral as dit aan die politiek raak. So maak ek toe ook ‘n ou groepie vir die 20 munisipaliteite wat aan Gedwonge, geskeduleerde beurtkrag onderwerp gaan word omdat ons munisipaliteite diep in die skuld is by Eskom. Genugtig … toe is dit ‘n pandemonium van ‘n sekere politieke party (en nogals die een waarvoor ek gestem het) wat ons oorval met daai opbouende kritiek wat eintlik bedoel is om vir jou te sê hoe domonnosel jy nou in werklikheid is. En net daar besluit ek toe, dis mos nou my groep. En toe hulle snuf in die neus kry dat die koerant my gekontak het, toe word die kamtige helpende handjies (en ek verwys beslis nie hier na die helpende hand fonds nie) uitgesteek in daai soeter as stroop maniertjies … nee kyk, ek is ‘n ou aap … ek sleep nie die ketting nie … ek tel hom op en dra hom! Snaaks hoe mense bang is jy gaan op hulle mishopie piepie … ek het my eie dankie.

Maar dit daar gelaat. Terug na die baas storie. Ek het nou die dag ‘n lieflike aanbod gekry van een van my oorsese kliënte … maar met ‘n hele paar voorwaardes soos ek moet altyd beskikbaar wees in sy tyd, erken nie my naweek rus nie, erken nie my vakansie dae nie … maar die geld klink reg. Maar toe dink ek … ek het mos nou nie my tuisbesigheidjie begin om vir ‘n baas te werk nie? Want op hierdie erf is ek die baas. Ek werk wanneer ek wil, so laat as wat ek wil. As ek ‘n dag wil afvat, dan doen ek dit. Ek werk nie na 3 uur op ‘n Vrydagmiddag nie … ek is gemaklik met wat ek doen en wat ek vir myself geskep het. En dan moet ek ook ‘n onderneming gee dat ek nie vir ander mense sal werk nie. Maar hy kan my nie waarborg dat hy ALTYD vir my werk sal hê nie … tipies die Amerikaanse ego. Maar ek het besluit, ek sal vir hom ‘n paar ure per week gee, maar niemand sal ooit weer my baas wees nie en BASTA!

Om vir jouself te werk is uiteraard nie altyd Maanskyn en Rose nie. Jy skryf jou eie salaristjek, maar partykeer agv dinge wat gebeur, is daai tjek nie heeltemal wat jy verwag het nie, maar ander kere glimlag die heelal vir jou en jou tjek is meer as wat jy verwag het.

Nee wat, ek geniet om vir myself te werk … en so sal dit bly.