Oh wow!

Dis die enigste opskrif wat ek vir hierdie pos kan uitdink want geen, en ek bedoel GEEN, woorde kan beskryf hoe ek nou voel nie!!

Ek het so pas met een van my biologiese susters gepraat en dit was ‘n euforiese ondervinding.  Ek knyp myself elke vyf minute, net om seker te maak ek is wakker en dat ek nie droom nie.  Kan ‘n mens – op AMPER 44 – so voel?  Ek kan dit nie beskryf nie.  My hart klop in my keel, my ore suis en dis asof my brein nie herwaarts of derwaarts rigting kan vind nie.

Hulle sê mens kan baie van iemand se stem aflei en ek het sagtheid, empatie, opregtheid en wonder gehoor.

Die blote feit dat ons iewers verby mekaar geloop het en oor mekaar gewonder het omdat sy baie in Potch en Klerksdorp kom, maak dat ek wil huil en nooit ophou nie, want ek kon haar vroeër leer ken het!  Sy was so naby en tog so ver!  So naby dat ek aan haar kon raak maar so ver verwyderd agv omstandighede se grense.

Dit was wonderlik om te hoor hoe sy van my biologiese ma gepraat het.  Sy was ‘n wonderlike mens vol deernis en liefde.  ‘n Mens met talente en bowenal ‘n ma.  Klink asof sy en my aanneemma een mens kon wees!

Volgende naweek gaan ek haar ontmoet … wow!  Soveel dinge!  Ek gaan werklik sukkel om deur hierdie week te kom.

Dankie dat jy wel die moeite gedoen het.  Dankbaar beskryf nie die dankie wat ek voel nie.  Ek voel soveel meer!